De waarde van de dag

Vandaag is het secretaressedag.
Onze teamleider is een poosje uit de running en wordt vervangen door Rick.
Die stond vanmorgen met een aantal tasjes van ICI-Paris op ons secretariaat, waar we net gezellig aan de cappuccino zaten.
Het was een soort goody-bag met kleine cadeautjes en een klein, plat pakje.
We kregen allemaal een waardebon van Ici Paris: we mogen zelf iets uitzoeken.

Ook in mijn pakketje zat zo’n bon, maar toen ik het uitpakte zag ik tot mijn grote genoegen dat het een boekenbon was.
Wát attent!
Ik ben namelijk niet zo van de schoonheidsproducten; gebruik op lippenstift na geen make-up en ook parfum en smeerseltjes zijn aan mij niet zo besteed: ik krijg er soms uitslag en jeuk van  en het past ook gewoon niet zo bij mij. ‘Komp ok van de opvoeding met’ zullen we maar zeggen.
Krijg ik iets op het gebied van schoonheid, dan neem ik het blij in ontvangst (altijd fijn als mensen je iets geven), maar geef het daarna vrijwel altijd weer weg.
Met drie dochters is dat geen probleem.

Een boekenbon voor Aaltje.
Die van lezen en schrijven houdt.
De teamleider weet dus dat mijn interesses elders liggen, heeft dat Rick ingefluisterd, die vervolgens heeft gezorgd voor iets anders.
En waar ik altijd roep: “Ik heb liever een goed jaargesprek dan een verplichte bos bloemen op secretaressedag” merk ik nu dat het écht iets met me doet.
Een blijk van waardering waarover is nagedacht.

Mijn bloeddruk was vorige week bij de laatste controle bij de huisarts weer mooi gezakt naar 120/80.
Die was in voorgaande jaren dikwijls boven de 140.
Dan was bij het meten vaak de vraag: “Heeft u stress, mevrouw Waninge?”
Het was altijd veel te druk op het werk en daarbij botste mijn aura met dat van de vorige teamleider; daar had ik last van.
Met de waardering die ik voel bij dit ‘cadeautje-op-maat’ ben ik weer op het punt waar ik in 2018 was; het is anders, want ik werk nu in een team, maar ‘het werk’ voelt weer net zo fijn als toen ik werkte voor Ria.
De manager die meestal secretaressedag vergat, maar waarvoor ik tien jaar, samen met Jacquelien, met veel plezier heb gewerkt.
Zonder hoge bloeddruk.

Eerdere blogs over deze dag:

20 april 2023 ‘   Kedoogie  twee cadeautjes ”van de baas’

15 april 2020 – Werken in coronatijd. Een blog over een pakje dat werd bezorgd, waarvan ik zeker wist dat het niet voor mij was.

21 april 2017 Secretaressedag.  Zit je even niet op te letten: verrassing!

21 april 2016  Een dag niet gelachen…. Geen cadeautje, maar een hele secretaressedag met alle secretaresses van Lentis.

Ga er maar weer even voor zitten: een nieuw blog vol ‘anders Nederlands’.

Een morgen koffiedrinken bij Ilse: irisvouwen met theezakjes. Ilse vertelt over een taalmisverstand. “Nicht had gevraagd of tante theezakjes wilde sparen. Natuurlijk. Na een paar weken kwam tante met een plastic zakje vol kledderige, uitgelekte theezakjes aan…..”

Een verjaardag met vrienden. Eén van de vrienden heeft een tuinbedrijf, andere vriend heeft een autoschadebedrijf dat ook belettering voor auto’s en bussen doet. Het tuinbedrijf wilde een aantal bussen beletterd hebben met de bedrijfsnaam enzo, maar dat was nog niet helemaal klaar. Vriend constateerde: “Ik zag nog wat ongeletterde bussen rijden.” Tja. Die lezen nooit een boek.

Bert Kranenbarg wil een nieuwsfeit benadrukken in zijn middagshow op Radio 5. Hij zegt: “Dat is een waarheid als een klok!”
Andere Bert (Haandrikman) heeft in zijn ochtendshow een onderwerp over zwerfafval. Hij gebruikt een spreekwoord, maar in de verkeerde context: “Mensen gooien tegenwoordig maar te kust en te keur hun rommel weg.”

Collega heeft een fijne relatie en weet dat haar man alles voor haar over heeft: “Hij springt voor mij in het vuur.”
Nog eentje van mijn werk: een huisarts belt over een cliënt. Hij wil een behandeling doen, maar “ik wil niet in jullie vaarwater fietsen.”

Er worden zonnepanelen op het dak van Casa Grada gelegd. De mannen die dat doen hebben wat weinig voorbereidingstijd gehad. Ze hebben het gevoel dat ze voor het blok gezet worden. Ze willen dat gevoel uitleggen maar vergissen zich in de wilde dieren: ” ….en dan worden we zomaar voor de wolven gegooid!”

Sommige cliënten bij Team290 zijn zelf absoluut niet gediend van bemoeienis van hulpverleners met hun leven; ze beschouwen hen als verdachte personen. Vorige week had ik een meneer uit Veendam aan de telefoon over een bezoek van de arts en de casemanager. “Dei ofspraok vanmiddag huft nait deurgaon. Veurige weke was hier een dokter met een handlanger…..”

Gehoord op de werkvloer. Onderwerp: we vinden dat we eensgezind positief tegenover de veranderingen binnen Lentis moeten staan.
Dat iedereen zijn neus in dezelfde kant op steekt.
Ook van de werkvloer: er moet een nare boodschap gebracht worden aan één van de medewerkers. Collega vindt dat we dat gewoon moeten zeggen: “We hoeven ze toch niet met fluwelen handjes aan te pakken…..”

PSV was al 14 wedstrijden ongeslagen. Nu hebben ze de wedstrijd tegen NEC verloren en daarmee verliezen ze hun ongeslagen status.
Na de wedstrijd vraag een journalist aan trainer Peter Bos: “Dringt al door je heen wat er gebeurd is?”
a. Fout Nederlands.
b. Wát een gezeur……

Interview op Radio 1 met een rechter over echtscheidingen en gedoe over wie wanneer de kinderen mag zien.
Journalist: Zo’n omgangsregeling, daar wordt wel zwaar aan gewogen….

We kregen het met kennissen over een eetgelegenheid in Roden, namelijk het Foodcafé.
Kennelijk had die, net als bijvoorbeeld een aanslag, voorkomen moeten worden: ”Dat is gewoon een verijdelde snackbar” was het commentaar.

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (36) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Hoor of zie je ook iets leuks?
Denk aan mij!

“Zo’n Bossche bol is toch gewoon een moorkop?”
Dat hoor je vaak zeggen als het over de Bossche bol gaat.
Dacht ik ook.
Is niet zo.
Als je een weekend in Den Bosch bent moet je in ieder geval zo’n inheems gebakje eten, dus wij gingen op zoek.
We hoefden niet eens lang te zoeken, want in de beschrijving van de stadswandeling die we kregen van  de VVV was de lekkernij als punt 3 opgenomen.
Voor de echte Bossche bol moesten we naar lunchroom Jan de Groot; dit stond er over in de folder:
“Al voor 1900 is de Bossche bol, voor Bosschenaren ‘SJEKLADEBOL’, een populaire lekkernij. Hij wordt gemaakt van soezenbeslag, gevuld met slagroom met een buitenkant van geglazuurd chocoladefondant.  Over wat nu de échte Bossche bol is zijn de meningen verdeeld, volgens kenners is de chocoladebol van Jan de Groot de enige ware.”

Toen we Jan hadden gevonden geloofden we onze ogen niet: de lunchroom zat tjokvol en bij het verkoopraam stond een lange rij.
Een rij! Voor een taartje!
En zo’n ding kostte dan ook nog eens € 5,=
Dat gingen wij niet doen.
Bi’j nou wiezer.
Je kunt die dingen overal in de stad kopen, wij zochten wel een terrasje.
Op al die terrasborden stond dat de Bossche bol ook daar verkrijgbaar was.
Op één zo’n bord stond: Koffie met een Bossche bol. Jahaaaa! Van Jan de Groot.
Dat zegt toch wel wat over die meneer De Groot en met name over zijn bollen.

Maar ”wij zochten wel een terrasje” was die zaterdagmiddag gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Het was het mooiste weer van de wereld en het was ontzettend druk in de stad.
Toen er op een gegeven moment twee mensen op een vol terras opstonden die net betaald hadden, vroegen wij of die tafel beschikbaar was en ploften neer op de stoelen, blij dat we een plekje gevonden hadden.
“Hebben ze hier eigenlijk wel Bossche bollen?”
Hadden we eigenlijk niet van te voren bekeken, maar gelukkig: die hadden ze.
We bestelden er twee bij een koffie en een cappuccino.
Ze werden geserveerd met een mes en vork; ik had gelezen dat je zo’n soes met je handen eet, maar eerlijk gezegd was ik blij met het bestek.
Ik ken mijzelf.
Na het eten van zo’n bol met mijn handen zit ik van oor tot oor onder de slagroom en chocola en mijn kleren aan de voorkant ook, dus dat ging midden overdag met zoveel mensen om me heen echt niet gebeuren.
Wat heerlijk was het.
En wat ongezond en wat genieten!

Toen we later terugliepen naar het hotel vroeg ik aan Gerard: “Wat kostten ze hier nou?”
“€ 4,95.”
Hm.
Toen we er op gingen letten bleek dat overal in de stad dezelfde prijs gevraagd wordt.
Kartelvorming dus 😉
Maar we hadden de échte Bossche bol van Jan de Groot niet willen missen.
Je bent toerist en dat kost wat…….en zoals Janny al zei in haar reactie op het eerste blog in deze serie: “De échte Bossche bol is het omrijden wel  waard!”

Benieuwd naar onze andere avonturen in ’s Hertogenbosch?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht.

Onze werkgever, Lentis, vindt onze gezondheid belangrijk.
In juni 2022 stond dit op Lentisnet:

In coronatijd is eens te meer gebleken hoe belangrijk het is dat je gezond eet en leeft. Dat geldt thuis, maar ook op het werk. De Raad van Bestuur ondersteunt het idee van een gezond tussen­doortje op de werkplek en heeft besloten te starten met het aanbieden van fruit voor Dignis- en Lentis GGZ-medewerkers. In Fruitkracht heeft de Raad van Bestuur daarin een leverancier gevonden, die met passie een gezond tussendoortje wekelijks op de werkplek zal gaan bezorgen. De start­datum van fruit op de werkplek is dinsdag 5 juli.

En natuurlijk, zoals altijd bij dit soort nieuwigheden: iedereen vond er wat van.
“Wat een onzin, ik neem zelf wel fruit mee.”
“Hebben ze niks beters te doen ‘daar bovenin’?”
“Wat een gebemui!”
Maar het werd geïntroduceerd en na een aarzelend begin zijn we er helemaal aan gewend.
Iedere dinsdagmorgen wordt een kratje bezorgd op onze afdeling, dat staat op de hoek bij ons secretariaat.
Het wordt geleverd door Fruitkracht. Meer weten? Hierbij een link naar hun website.
Iedere week zit er weer iets anders in.
Appels, bananen, peren, mandarijnen, druiven, dadels, snacktomaatjes en – worteltjes, er komt van alles voorbij.
Lekker hoor!
Ook ik ben een klein wieltje in het raderwerk: iedere maandag om 16.00 uur breng ik het lege kratje naar de balie beneden, zodat het  dinsdag weer kan worden meegenomen.

Het zal je niet verbazen: de druiven en bananen zijn het eerst op.
Maar gedurende de week snaait deze en gene een stuk fruit mee en op maandag zit er meestal niet veel meer in.
Wat er over is leg ik naast het koffieapparaat en ook dat wordt meestal wel door iemand meegenomen.

Maar afgelopen maandag waren er maar liefst 5 appels over gebleven.
“Als die er woensdag nog liggen neem ik ze mee naar huis, dan maak ik er een appeltaart van.”
Ze lagen er nog woensdag, dus ik nam ze mee naar huis.
Heerlijke appeltaart gebakken naar schoonmoeders recept.
Met roomboter, suiker en rozijnen geweld in rum.
Ergens in mijn achterhoofd zit de gedachte dat dit niet helemaal de bedoeling is van mijn werkgever.
Maar op deze manier worden de appels niet weggegooid.
En Gerard en de visite die dit weekend kwam hadden helemaal geen bezwaar…….

Woensdagavond hadden Gerard en ik het aan tafel over de Onlanden.
Tegenwoordig ga ik zo veel mogelijk op de fiets naar het werk (wát een file-gedoe met die afsluiting van Ring Zuid in Groningen!) en dan kom ik door dat prachtige natuurgebied. Maandag was het ongewoon druk op het fietspad, vooral ’s middags: verrekijkers, telelenzen en mega-camera’s. Waarschijnlijk was er weer een bijzonder dier gespot dat ik niet zie omdat ik er te weinig verstand van heb.
(Naschrift: vanavond kreeg ik een app van vriendin Bea. ‘Vanmiddag las ik op de site van RTV Drenthe dat de zeearend broedt in de Onlanden. Waarschijnlijk waren die vogelaars daar naar op zoek!’
Hierbij een link naar dat artikel op de website van RTV Drenthe.)

“Zou ‘Vroege vogels’ al weer op televisie zijn?” vroegen we ons af.
Daarin hoor je altijd over dat soort ontdekkingen; in de Onlanden zit bijvoorbeeld een roerdomp. Het geluid dat dat beest maakt  (klinkt als een soort misthoorn) herken ik nu omdat het ooit voorbij kwam in dat programma.
Toen we gisteravond het 8-uur-Journaal hadden gezien had ik al ontdekt dat de eerste aflevering van Vroege Vogels afgelopen zondag was, dus die hebben we teruggekeken.
Die eerste aflevering van het seizoen was een special: ‘Zelf Geschoten’.
Dat is altijd mijn favoriete onderdeel van de uitzending; nu hadden ze een aantal mensen opgezocht die die filmpjes altijd opsturen naar Vroege Vogels.

Afbeelding van Timo Schlüter via Pixabay

Wat een mooie televisie!
Ik zat op het puntje van mijn stoel te genieten van mensen die laten zien hoe die filmpjes tot stand komen.
Wat ze er allemaal voor over hebben.
Hoe ze genieten van hun hobby.
En hoe trots ze zijn als hun filmpje voorbijkomt in de rubriek ‘Zelf geschoten’.

Nee, ik ga niet allemaal vertellen wat ik heb gezien, ga het zelf maar bekijken, het is prachtig!
Je kunt terugkijken op je televisie, het was er zondagavond 7 april op.
Maar als ‘service van de zaak’ geef ik je hierbij een link naar het programma op de website van BNN/VARA: Special Zelf Geschoten

Voor ons weekendje Den Bosch hadden we een hotel midden in het centrum gereserveerd: Golden Tulip Hotel Central.
Voor mij was dat hotel alleen al een verrassing, want het zat in een heel oud pand.
Johan Rademaker kocht het in 1905 en maakte van het gebouw een familiehotel; achterkleindochter Karin zwaait daar tegenwoordig de scepter.
Het is allemaal erg modern en stijlvol ingericht en toch hangt er een huiselijke sfeer.
Overal in het gebouw (ook op onze kamer) hingen oude foto’s van het hotel in vroeger dagen en historische afbeeldingen van Den Bosch.
En het aller-aller-leukste: naast het bed lag een historische atlas van ’s Hertogenbosch.
Meestal ligt er in zo’n nachtkastje een bijbel, maar die ken ik eigenlijk al.
Voordat we de stad ingingen om het VVV-informatiepunt op te zoeken had ik het eerste hoofdstuk al gelezen en de kaartjes bekeken: hoe zag de nederzetting er uit in de ijzertijd…?

Jheronimus Bosch (1450-1516)

Maar even terug naar het gebouw.
Het staat aan het marktplein in het centrum van de stad.
Aan datzelfde marktplein heeft ook Jheronimus Bosch gewoond en geschilderd; op het plein staat een standbeeld van hem.
Het hotel is begonnen als stadskasteel dat ridder Dirck de Roover in 1422 liet bouwen; het heette ‘de Leeuwenborg’.
Het was in gebruik als woonhuis tot 1637: toen werd het pand aangekocht door de Raad van State en werd de hoofdwacht er in gevestigd.
Dat was een centrale post, een gebouw van waaruit de schutterij of andere veiligheidsdiensten hun wachtrondes konden maken.
Onderin het gebouw was een gewelvencomplex, dat toen gebruikt werd als gevangenis waar oproerkraaiers en misdadigers werden vastgehouden.
Die functie hield het gebouw tot 1869: toen werd het in gebruik genomen als postkantoor en in 1896 kreeg het pand voor het eerst een horecabestemming.

Wij ontbeten ’s morgens in de imposante 14e eeuwse gewelvenkelder, het cellencomplex van de Hoofdwacht.
In 1986/1987 is deze ruimte volledig gerestaureerd/vernieuwd en ingericht als multifunctionele zaal voor recepties, feesten én ontbijt dus.
Als stille getuigen zag je nog de ringen aan het plafond, waar vroeger de gevangenen aan vastgeketend werden.
O man.
Als muren toch konden praten, dan wou ik wel een gesprekje met ze voeren.
Verder waren we niet veel in het hotel, wij waren voornamelijk de hort op en beleefden van alles in de stad.

Zaterdagmiddag hadden we even een ’time out’ van de stadsverkenning; na een uurtje liggen zochten we rond vijf uur het restaurant van het hotel op.
Bij de reservering hadden we een voucher gekregen: een fles Cava en een borrelplank, die gingen we inleveren.
We hadden ons er niet zoveel van voorgesteld.
“Een paar stukjes kaas en worst en wat olijven, dat zal het wel zijn. Gaan we daarna even een vissie kopen op de markt.”
Het vissie kochten we pas die zondag; de borrelplank was zo goedgevuld dat we de warme maaltijd niet gemist hebben.
De ober kwam heel officieel de fles champagne ontkurken en zo zaten wij met z’n tweeën die zaterdagmiddag met eigenlijk niks om te vieren aan een super-feestelijke borrel.
Maar ook zonder reden kunnen wij erg genieten van zo’n onverwacht feestje!

Benieuwd naar onze andere avonturen in ’s Hertogenbosch?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht.